Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Weerwolf]

WEERWOLF, z.n., m., des weerwolfs, of van den weerwolf; meerv. weerwolven. Een mensch, die in eenen wolf veranderd is, zoo als men waande dat de toovenaars zich daarin veranderden; terwijl de tooverheksen de gedaante van katten aannamen: weerwolf beteekent zoo veel als menschwolf. Voorts ook een wrevelig mensch: het is een regte weerwolf van een vent.

Weerwolf, Kil. ook wederwolf, weijrwolf en waerwolf, neders. waarwulf, hoogd. währwolf, eng. were-

[p. 88]

wolf, fr. loupgarou, middeleeuw. lat. gerulphus, is zamengesteld uit wolf, en het oude war, lat. vir, goth. wair, angels. wer, een man, verwant aan het neders. waarte, en ons waard, een mannetjes eend.