Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Voldoening]

VOLDOENING, z.n., vr. der, of van de, voldoening; zonder meerv. Van voldoen. De daad van voldoen: door voldoening van zijne beloften. Tot meest mogelijke voldoe-

[p. 408]

ning aan hare meesteres Bijzonderlijk, tevredenstelling van iemand, wien men beleedigd heeft: hij wil mij geene genoegzame voldoening geven. Bij de Godgeleerden, genoegdoening aan de Goddelijke geregtigheid, of betaling van der menschen schuld: er wordt nog steeds over de voldoening geschreven. Voldoening aan zich zelven, of zelfsvoldoening, is tevredenheid over zijn gedrag. Zamenstell. schuldvoldoening. enz.