Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Volbrengen]

VOLBRENGEN. bedr. w., gelijkvl. Ik volbragt, heb volbragt. Van vol en brengen. Willeram. vollebringen,

[p. 407]

hoogd. vollbringen. Ten einde brengen, afwerken: eene reize volbrengen. Volbrengen zijnen wille. Kil. Het is volbracht. Bijbelv. Van hier volbrenger, volbrenging, volbrengster.