Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vink]

VINK, z.n., m., des vinks, of van den vink; meerv. vinken. Verkleinw. vinkje. Een vogelengeslacht, waarvan men bij Linnaeus een en dertig soorten vindt: een schotel met gebradene vinken. Hij luistert als een vink, is, hij luistert heel scherp: daer sij met oopen

[p. 351]

ooren nae luijstren als een vinck. Westerb. Van hier vinken. Zamenstell.: vinkekooi, vinkeslag, vinkevanger, vinkevalk, vinkmees, enz. Bergvink, bloedvink, boschvink, distelvink, doornvink, geelvink, goudvink, groenvink, hennipvink, lokvink, luistervink, rijstvink, roervink, schildvink, vlasvink, enz.

Vink, zweed. finke. eng. finch, angels. finc, hoogd., neders. fink, en hier en daar pink, fr. pinçon, ital. pincione, middeleeuw. lat. pincio, boh. penkewa, is ontleend van het geluid, 't welk de vinken geven.