[Veulen]
VEULEN, z.n., o., des veulens, of van het veulen; meerv. veulens. Verkleinw. veulentje. Het jong van een paard, eenen ezel en kemel: dertich soogende kemelinnen met hare veulens. Bijbelv. Een veulen steekt den kop in de lucht, het loopt voor zijne moeder heene. Vond. Van hier veulenen, een veulen werpen, hoogd. fullen, fohlen, neders. valen, deen. folle, vries. foalje, eng. foal, zweed. fola. Zamenstell.: ezelsveulen, kemelsveulen.
Veulen, soms ook volen, hoogd. fullen, fohlen, zwab. dicht. vole, neders. vale, vries. foalle, angels., deen., zweed. fole, ijsl. fola, eng. foal, en fillij, wallis. ebewl, middeleeuw. lat. fola en poledrus, Ottfrid. fulin, is verwant aan het fr. poulein, lat. pullus, gr. πωλος, en misschien ook aan het lat. filius.
Auteursrechtvrij