Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verwondering]

VERWONDERING, z.n., vr., der, of van de verwondering; zonder meerv. Van verwonderen. De daad van verwonderen, die gewaarwording, welke iets groots, waaraan men ongewoon is, verwekt, be-

[p. 308]

vreemding: verwondering is de dochter der onkunde. Mijne verwondering hield op, toen ik alles van nabij beschouwde. Ick verwonderde mij, als ickse sagh, met groote verwonderinge. Bijbelv. Staart, als in verwondering opgetoogen. T. v. Bracht. Zamenstell.: verwonderingsteeken, anders uitroepingsteeken, een bekend schrijfmerk.