VERWERVEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik verworf, heb verworven. Van het onscheidb. voorz. ver en werven. Verkrijgen: genade verwerven. Dese dan heeft verworven eenen acker. Bijbelv. Doch wij verworven 't geen bij nootlot stont te werven. Vond. Didric de verwarf dat Bisscopdoem. M. Stok., bij wien dit woord
[pagina 301]
[p. 301]
voorts aan uitwerken beantwoordt in: sijt also hadden verworven, dat hem al dat lant swoer houde. Van hier verwerfbaar, verwerfelijk, verwerving.
Auteursrechtvrij