[Verwekken]
VERWEKKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verwekte, heb verwekt. Van het onscheidb. voorz. ver en wekken. Te wege brengen, voortbrengen: kinderen verwekken. Ick sal eenen eenigen herder over haer verwecken. Bijbelv. De traege jammerpoelen verwecken dampen. Vond. 't Zou in mijn hart gewis geen vrees verwekken. L.D.S.P. Die grootmoedich is verweckt gekijf. Bijbelv. 't Geen haer lacchen doet, en jock en spel verweckt. Westerb. Verwekt den wedergalm met holle keteltrommelen. Vond. In het leven terug brengen, opwekken: Godt, die de doode verweckt. Bijbelv. Ook figuurlijk: om den naem des verstorvenen te verwecken. Bijbelv. Opwekken, verlevendigen: een ijegelick, wiens geest Godt verweckte. Bijbelv. Aan-
Auteursrechtvrij