Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verkankeren]

VERKANKEREN, onz. w., gelijkvl. Ik verkankerde, ben verkankerd. Van het onscheidb. voorz. ver en kankeren. Door kanker verteerd worden: zijn aangezigt is reeds half verkankerd. Die boom verkankart geweldig. Van hier verkankering.