Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vergoden]

VERGODEN, bedr. w., gelijkvl Ik vergoodde, heb vergood. Van het onscheidb. voorz. ver en goden,

[p. 149]

van God. Tot eenen Heidenschen God verheffen: men verhaalde, dat Romulus na zijnen dood vergood, en ten hemel opgevaren, was. Met de hoogstmogelijke loftuitingen vereeren: hij werd hemel hoog geprezen, ja vergood. Van hier vergoding, vergodendom, bij Vond., in: en of hier iemant van den hemelraet wou klaegen om 's helts vergodendom, dat intusschen niet gevolgd worden moet.