Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verduldig]

VERDULDIG, bijv. n. en bijw., verduldiger, verduldigst. Van een verouderd verdulden, verduldigen, van verduld, voor geduld, bij H. de Gr. en anderen voorkomende. Evenveel, als geduldig: ghevet God al op, en zijt verduldigh. Houw. Zie geduld. Van

[p. 133]

hier verduldigheid, geduld: ende sijn pijnlike haerde passie ende verduldicheit. v. Hass. Verduldighlick, Kil., bij wien men ook verdulden vindt. Zamenstell.: onverduldig, onverduldigheid.