Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verbuigen]

VERBUIGEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik verboog, heb verbogen. Van het onscheidb, voorz. ver en buigen. Al buigende uit zijne rigting brengen: dat ijzer laat zich niet verbuigen. Voorts bezigen onze taalkenners dit woord, in plaats van het basterdw. declineren, nopens de veranderingen der naamw. en voornaamw.: het voor-

[p. 115]

naamwoord wat laat zich niet verbuigen. Van hier verbuigbaar, verbuigelijk, verbuiging. En van het deelw. verbogen, de zamenstell.: onverbogen, zoo als van verbuigbaar en verbuigelijk, onverbuigbaar en onverbuigelijk.