Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uithuilen]

UITHUILEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik huilde uit, heb uitgehuild. Van uit en huilen. Bedr, eene

[p. 271]

gewaarwording door gehuil te kennen geven: zij huilde het uit. Onz., ten einde huilen: heeft zij haast uitgehuild?