Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uiteinde]

UITEINDE, z.n., o., des uiteindes, of van het uiteinde; meerv. uiteinden. Van uit en einde. Het uiterste einde van een ding: vat het aan de uiteinden.

[p. 260]

De afloop van iets: dat spel had een droevig uiteinde. Iemands dood: hij is nader aan zijn uiteinde, dan hij weet.