Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitbrullen]

UITBRULLEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik brulde uit, heb uitgebruld. Van uit en brullen. Eene gewaarwording al brullende uiten: hij brulde het uit. Onz., ten einde brullen: toen hij uitgebruld had.