[Twijg]
TWIJG, z.n., vr., der, of van de twijg; meerv. twijgen. Verkleinw. twijgje. Eene loot, eene telg, van eenen boom, of eene struik: hij teelt er twijgen. Mith waeter, ende mith weide, mit koerne, ende mit twijghe. v. Hass. Van hier twijgen, dat van twijg is: een twijgen mandje. Voorts vindt men bij Kil. twijghen, werkw., planten, en twijgher. Zamenstell.: twijgwaard.
Twijg, neders. twieg, angels., eng. twig, hoogd. zweig, Ottfrid. zuig, zuih, komt, volgens Adelung, van zweij, twee, omdat de stam, of tak, zich daar, waar de twijg uitspruit, als in tweeen scheidt.
Auteursrechtvrij