Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tweespraak]

TWEESPRAAK, z.n., vr., der, of van de tweespraak; meerv. tweespraken. Van twee en spraak. In tegenoverstelling van alleenspraak, eene zamenspraak tusschen twee personen: die tweespraak duurt wat al te lang.