TOORN, z.n., m., des toorns, of van den toorn; zonder meerv. Gramschap: wanneer sijn toorn maer een weijnig soude ontbranden. Bijbelv. In 't eind tot toorn bewogen. L.D.S.P. Koningen, die gij in uwen toorn geeft. Hooft. Godt bespotze in zijnen toorn. Vollenh. Laet uwen toorn verkouwen. D. Deck. En heeft zijn toorn geslepen. Vond., die dit woord intusschen gansch anders spelt, in: berst in 't eind in tooren op deze woorden uit; - zoo vele dapperen versloegt in uwen tooren; - en zijnen toren den vrijen toom gevende; en elders. Bij M. Stoke is toren beletsel: waenden ontswimmen; het was verloren.
[pagina 155]
[p. 155]
De stene deden hem zulken toren, daer mense mede werp ter doot. Van hier het onzijd. w. toornen, toornig zijn, toornig, enz. Zamenstell.: toornegloed, torenvlaegh, Vond., vertoornen, enz.
Toorn, Kil. toren, torn, angels. torn, neders. toorn, hoogd. zorn, is ongetwijfeld eene klanknabootsing van het knarsetanden van een vertoornd mensch.
Auteursrechtvrij