Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Toewegen]

TOEWEGEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Ik woog toe, heb toegewogen. Van toe en wegen. Bedr., in tegenwoordigheid van iemand, die het hebben moet, wegen: het werd mij toegewogen. Onz., aanvangen, of voortgaan, met wegen: weeg maar toe.