Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Titel]

TITEL, tijtel, z.n., m., des titels, of van den titel; meerv. titels. Verkleinw. titeltje. Van het lat. titulus. Eigenlijk, het opschrift van een graf, eene eerezuil, een standbeeld, enz. In het gebruik, het opschrift van een boek, een geschrift, enz.: welken titel voert zijn werk? Welk een lange titel! En, om dat de benaming van een geschrift op deszelfs titel uitgedrukt

[p. 101]

wordt, van personen gesproken, derzelver geslachtnaam: de titel van Oecolampadius werd uit dien van Hauslampe gevormd. Of de benaming van hunne waardigheid: de Vorsten van Nassau-Dietz voeren nog steeds den titel van Prins van Orange. Die dien tijtel won. Hooft. Na wien der Vorsten naam en titel sal vergaan. Hoogstr. Dat er niet weinig behoort tot dien tijtel. Vollenh. Dewijl de Kerk dien tijtel voert. Vond. Van hier titelen. Zamenstell.: titelblad, titelplaat, titelprent, titelregt, titelrijk, titelzucht, enz.