Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tegenwrijten]

TEGENWRIJTEN, onz. w., gelijkvl. Ik wrijtte tegen, heb tegengewrijt. Van tegen en wrijten. Tegenstreven, tegenstribbelen: Gods toorn ontstak op al dat tegenwrijten. L.D.S.P. Ook wordt het ongelijkvl.

[p. 68]

gebezigd: ik wreet tegen, heb tegengewreten. Van hier tegenwrijter, tegenstrever.