Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tegenstrijd]

TEGENSTRIJD, z.n., m., des tegenstrijds, of van den tegenstrijd; zonder meerv. Van tegen en strijd. Eene gemoedsbeweging, waardoor iemand van eenig ding weerhouden wordt: er heerscht daaromtrent een tegenstrijd in mijn binnenste.