Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tegenkant]

TEGENKANT, z.n., m, des tegenkants, of van den tegenkant; meerv. tegenkanten. Van tegen en kant. De

[p. 57]

kant, die tegen eenen anderen kant overstaat: zie eens, wat er op den tegenkant geschreven staat.