Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Laauwdaat]

LAAUWDAAT, (louwdaat), z.n., vr., der, of van de laauwdaat; meerv. laauwdaten. Bij Kil. een lui wijf; zoo ook nog in de zamenleving: zij is eene regte laauwdaat, een lui, lam wijf, ook eene zottin, malloot.

[p. 668]

 

Die middelbaer schoon is en fier in 't treden,

 

Die wort boven een schoone laudate begheert.

 

 

 

Const. d. Min.

Van hier laauwdaatachtig: die laudaatachtig gaen zijn te misprijzen. Const. d. Min. - Kil. brengt het tot lauw (laauw) en daet (daad); en dus is laauwdaat, bij hem, zoo veel als eene vrouw, die laauw van daad, of in haar doen, is, mulier facto sive opere tepida.