Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kras]

KRAS, z.n., vr., der, of van de kras; meerv. krassen. Schrap, door iets scherps veroorzaakt: hij maakte verscheidene krassen in den rand van de tafel. Verkleinw. krasje. Zamenstell.: krasijzer.