Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Koker]

KOKER, z.n., m., des kokers, of van den koker; meerv. kokers. In het gemeen, een lang, hol ligchaam, om er iets in te bewaren, of in te steken. In het bijzonder is het een pijlkoker: en knakt den kooker en de schichten. Hooft. Vele pijlen op zijnen koker hebben, vele treffende reden gereed hebben.

[p. 557]

'k Had meer pijlen op mijn koker
Voor Gods eere in uwen roem. M.L. Tijdw.

Dat komt uit eens anders koker, een ander heeft het hem ingegeven. De plaats, waarin men korte geweren steekt: toen rukten (zij) het zinkroer uit den koker. Hooft. Voords, de koker van een mes - van eenen mast - van een scheepsroer. Verkleinw. kokertje. Zamenst.: breikoker, inktkoker, pijlkoker, zandkoker, enz. - Kokermaker.

Koker, hoogd. köcher, Notk. chocher, in het zwabensp. kocher, in de glossen van Boxhorn cohhar, deen. koger, zw. koger, angels. cocer, ijsl. kogur, sp. cuchar, eng. quiver, middeleeuw. cocura, cocurra, cucurum, nieuwgr. ϰουϰουρον, ital. coccaro, fr. carquois.