Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Klouwen]

KLOUWEN, bedr. w., gelijkvl. Ik klouwde, heb geklouwd. Breeuwen. Ook slaan, afrossen. Van hier klouwer, kalefaathamer. Men gebruikt, voords, dit woord, om, op eene boertige wijs, iets groots uitredrukken: dat is een klouwer van eenen os! Voords zegt

[p. 530]

men den tuin klouwen, opharken. Zijn hoofd klouwen; ook fig., voor in verlegenheid zitten, zich niet weten te redden.