Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Keper]

KEPER, z.n., vr., der, of van de keper; meerv. kepers. De aard en wijs van te weven, waar de inslag over eenige draden der schering ligt, en het werk digt wordt aangeslagen, waardoor het hechter en sterker wordt. Dat lint heeft eene fijne keper. Men kent de fijnte van dat stuk aan de keper. Den grond van gekeperde stof noemt men keper. Iets op de keper beschouwen, naauwkeurig bezien. Het woord stamt van het oude kepen, vasthouden, eng. to keep. Bij Kil. is keper ook een winkelhaak. Van hier is het een woord in de wapenschildkunde; waar keper beteekent twee platte banden,

[p. 474]

in de form van eenen winkelhaak, of half openen passer: een wapen met eene gevlamde keper - van eene gedeelde keper, met twee kleuren - van eene roode keper - eene gekromde keper. Een wapenschild met zes roode kepers. Eindelijk beteekent keper eenen balk, als: een hoekkeper, een balk, die den hoek keept, dat is verbindt en houdt - kielkeper. In dien zin moet het manlijk genomen worden, om dat het, als dan, de naam van een werktuig is, dat het werk eens mans vervangt. Zie A. Kluit, Voorr. tot D. van Hoogstr., § 14. Voords is van hier het bedr. w. keperen, met eene keper weven: gekeperd doek, gekeperde zijde, gekeperd lint. Zie verder kipperen.