HEUVEL, z.n., m., des heuvels, of van den heuvel; meerv. heuvels, heuvelen. Eene kleine hoogte. De vliet, die van eenen heuvel schiet. Hoogvl. Verkleinw. heuveltje. Van heven, heffen. Zamenst.: heuvelachtig, heuveltop. Oul. is ook hil, voor heuvel, in gebruik geweest: den berghen eñ den hillen. Bijb. 1477.
Auteursrechtvrij