Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Guil]

GUIL, z.n., vr., der, of van de guil; meerv. guilen. Eene merrie, die niet gedragen heeft. Ook voor een onwetend mensch: partijschap hier geen lamme guilen looft. Vond. Het hoogd. Gaul, lat. caballus, fr. cheval, en dit woord guil behooren tot eenen stam. Vond.

[p. 219]

bezigt het manlijk, voor eenen laffen karel. Dat ghij zoo armen guil (als ick) slaet 't lijf vol stramen. Zoo zegt men ook, in de gemeenzame verkeering: hij is een regte guil. Het wordt ook als een bijw., voor laf hartig, gebruikt.