Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[p. 185]

[Glimpig]

GLIMPIG, bijv. n. en bijw., glimpiger, glimpigst. Dat eenen glimp geeft. Hij bedekte dat gebrek met een glimpig kleed. Hooft heeft: glimpige gezantschappen, die slechts in schijn plaats hebben. Zie ig.