Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Gebit]

GEBIT, z.n., o., des gebits, of van het gebit; zonder meerv. Het vermogen der tanden, om wel te kunnen bijten, en van daar al de tanden zelve: mijn gebit deugt

[p. 84]

niet meer - schoon hij reeds naar de tagtig loopt, heeft hij evenwel nog een goed gebit. Het mondstuk van een paard, anders ook het bit: een paard het gebit in den mond leggen. Van bijten.