Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Erfgenaam]

ERFGENAAM, z.n., m., des erfgenaams, of van den erfgenaam; meerv. erfgenamen: 't regt van den wettigen erfgenaam. Hooft. Van eene vrouw sprekende is het vrouwl.: de erfgenaam - zoo leeft Gustavus in zijne eenige erfgenaam. Vond. Sommigen schrijven erfgenaam manl., maar erfgename vrouwl.: ons erfgenaame en dochter. Vond.

Oul. schreef men erfnaam, d.i. een persoon, of ie-

[p. 29]

mand, die erft, want naam beteekende dikwerf eenen persoon; en zoo bezigde men ook het woord vrouwenaam, voor vrouwspersoon. Voor erfgenaam zeide men ook erfgenoot, ervelink.