Mijn eerste stap

[p. 26]

Uitboezeming,
bij het beschouwen van Verheijens borstbeeld.

Met recht op het arduin verheven

Praalt Waaslands groote zoon.

Wie zijn bestaan, zijn heele leven,
Het menschdom heeft ten prijs gegeven,
Heeft nu, na 't eindelooze streven,

Geen recht op 't vaderlandsche loon?

Verheijen, neen, geen wolk van snoodheid
Verduistert uwen glans van grootheid.
Gij werktet steeds met noeste vlijt;
Gij peildet in Nature's duister
En kneldet domheid aan den kluister,
Als prijs van uw gewonnen strijd,

Gij waart geen zoon, geen kind der weelde,
Gij baaddet niet in pracht en goud;
't Genie had u een schat vertrouwd
Dien ze aan haar kindren nooit bedeelde.
Gij waart dit nooit volprezen kind,
Door 't Goddelijk genie verkoren;
Gij moest der wetenschap behooren,
Zoo trouw, zoo teêr, door u bemind.

[p. 27]

 

Gij slaapt, gij rust in eeuwgen vrede,

 

Gij rust op Leuvens kerkhofgrond;

 

Waar is, waar is de treurge stond

 

Toen gij den Heer uw laatste bede

 

Zoo vreedzaam naar den hemel zond?

 

Gij rust, maar hoog, maar hoog verheven

 

Staet in het brons uw beeld te leven

 

Op uw geliefden moedergrond.

 

 

 

Met recht op het arduin verheven

 

Praalt Vlaandrens groote zoon.

 

Wie zijn bestaan, zijn heele leven,

 

Het menschdom heeft ten prijs gegeven,

 

Heeft die, na 't eindelooze streven,

 

Geen recht op 't vaderlandsche loon?