Zuidwal

[p. 62]

Lest land

Een tenger schip in de lendenen
Een tegenstelling in het zicht
De bocht van de rivier
Het schiereiland dat beweegt

Of stil ligt in de ruimte
Van een koffer die hij tilt
Buiten grenzen, buiten avonden
Een hand die niet kordaat raakt

Aan licht. De bark laadt gezicht
Vol rimpelpaden, stoffige zakdoek
Die kraakt van snot en kalk
Geen zeil om te hijsen, de angst

Terwijl lippen spijtvol stamelen
Staat hij op leunend water. Wie daar
Draalt wordt vergeten en gaat
Nimmer scheep, neemt de Digitalis

Route waar het gemoed raakt in
Geurig okselvet, beendermeel
En komt nooit oud gelaat nader
Lest schiert en geeft niet prijs.