Gebroken kleuren

[p. 90]

Duisternis

Mijn duisternis is vol van Zijne verborgenheid en

mijn stilte van Zijn zwijgen.

Met het verlangen naar Zijn bijzijn heb ik mijne

eenzaamheid gevuld.

Mijn honger en mijn dorst stil ik aan den disch

van Zijn begeeren.

Zijn gemis maakt mijn armoede rijk.

Zoo ik tot Hem riep in mijn droefheid, Hij ant-

woordde niet,

Zijn gelaat hield Hij voor mij verborgen,
maar ik wist, zoo ik glimlachend opzag tot Zijne

verborgenheid, dat het glanzend mysterie Zijner

liefde mij alzijds in het duister omgaf.

En zachtjes voelde ik mijn glimlach opgaan in de

oneindige teederheid Zijner goddelijke ironie.

Mijn God heeft zich voor mij verborgen gehouden.
Hij heeft zich jegens mij in het ongelijk willen

stellen,

opdat Zijn schijnbare onvolkomenheid mijn liefde

zoude ontroeren en ontrusten,

opdat Zijn schijnbare duisternis mijn liefdesver-

langen des te dieper zou doen glanzen.

Het is zoet, edelmoedig te mogen zijn in Zijn liefde,
het zoetst - o mijn God, hoe goed hebt Gij de

diepte van mijn hoogmoed gepeild! - edel-

moedig te mogen zijn jegens U.