Gebroken kleuren

[p. 86]

Roeping

Wee den dwaas, die het onbereikbare wil bereiken,

den eerzuchtige, die werkt hetgeen hij niet ver-

mag.

Verstandigen en sterken gaan des morgens aan hun

weloverwogen taak, genieten des nachts hun wel-

verdiende rust:

Hij zit gebogen over zijn arbeid, hij verspilt zijn

uren dag aan dag.

Zoo God mij een taak heeft gegeven, die mijne

krachten te boven gaat, zoo heb ik Zijn roeping

niet aanvaard.

Ik zal zoo dwaas niet zijn, het onbereikbare te wil-

len bereiken,

noch ook zoo eerzuchtig dat ik, niet doende, het-

geen ik doen moest, mij zoude overwerken aan

werk, dat ik niet verricht.

Het werk, waartoe God mij riep, ik heb het in

opperste lichtzinnigheid verlaten voor dat, dat

voor mij lag,

dat er voor mij niet op aan komt, dat ik doen kan

en laten kan, al naar het mij lust.

Ik doe, hetgeen ik doe.

Soms alleen, in mijn uren van verpoozing, - want

zoo zorgeloos is ook de meest lichtzinnige niet,

[p. 87]

 

of zoo nu en dan in ledige oogenblikken zullen

 

zijn gedachten vanzelf zich keeren tot hetgeen

 

alleen beteekenis voor hem heeft - vraag ik

 

spelenderwijs naar de taak, die God mij heeft

 

gegeven,

 

en achteloos strekt mijn hand zich uit naar het

 

werk, dat ik niet als het mijne erken.

 

 

 

Mijn God, zoo Gij wilt, dat Uw taak door mij

 

verricht worde, Gij zult die zelf ter hand moeten

 

nemen.

 

Gij zult mij moeten vervullen met een zoo heftig

 

verlangen naar mijne ledige uren, een zoo heilige

 

ijver voor mijn spel, dat ik alles, ook mijn dage-

 

lijkschen arbeid, daarvoor vergeet.

 

 

 

Als dan mijn spel gespeeld en mijn taak voltooid

 

zal wezen, dan zal ik ook erkennen, dat Gij mij

 

daartoe geroepen hadt.