Gebroken kleuren

[p. 80]

Avondvrede

Ik legde 't boek ter zijde
Bij 't duistren van den dag,
En staarde naar de weide,
Die voor mij open lag;
Ik zag het zwarten van het gras,
Waar 't door de zon verlaten was,
Het avondlijk gebeuren
Van sterven en verkleuren.

Een koele wind streek over
De weiden en 't gerucht
Van 't lichtbewogen loover
Doorruischte de avondlucht.
Toen, voor den nacht, die komen ging,
Kwam eene lichte huivering,
Als wind door popelblaren,
Mij door de ziel gevaren.

Ik dacht, hoe ook mijn leven
Als deze dag vergaan
En einden zou en even
Deed mij dit droevig aan.
Als zand, dat door de vingers glijdt,
Verging mijn lente en zomertijd,
En mijne najaarsdagen
Vergaten vrucht te dragen.

[p. 81]

 

‘Ik kom met leege handen’....

 

Maar al mijn bitterheid

 

Verging in 't zachte branden

 

Van Gods afwezigheid,

 

Die ruischte door de stilte alom

 

En zachtkens sprak mijn ziel: ‘Ik kom,’

 

- En zoet scheen mij die schande -

 

‘Ofschoon met leege handen....’

 

 

 

Als wind door popelbladen,

 

Bewoog zich iets in mij,

 

Als waar met Zijn genade

 

Mijn God mij zeer nabij.

 

Mijn handen rustten in mijn schoot,

 

Mijn hoofd was naar het avondrood,

 

Dat blinkend was gebleven,

 

In stil geluk geheven.

 

 

 

‘Gij zult mijn dagen vullen

 

Met Uw zeer zoet gemis

 

En mijne nachten hullen

 

In Uwe duisternis....’

 

Ik zag het zwarten van het gras,

 

Waar 't door de zon verlaten was,

 

En kon niet eens betreuren

 

Dit duistren en verkleuren.