Gebroken kleuren

[p. 52]

Langs de weiden

Laat mij langs de weiden rijden

Op het wiel,

Laat mij glijden langs de wegen,

Nu de regen,

Die sinds dagen nederviel,
Opgehouden heeft te stroomen,
En de zon is doorgekomen,
Stralende tot in mijn ziel.

Bei mijn oogen van de dijken
Reiken tot den horizont,
Waar de wolken henen wijken,
Die hun schaduwen doen strijken

Langs den grond,

Naar de blauwe boomenranden
Als van verre droomenlanden,

Nevelig bezond.

[p. 53]

 

Tot de haven komt verschijnen

 

Van het kleine

 

Zeegehucht,

 

Waar de dichte schepenmasten

 

Fijne, lichte strepen krasten

 

In de reine lucht,

 

Waar de paarlemoeren vlakte

 

Onder bleeke hemelstrakte

 

Rustig openglanst,

 

En de blanke schitterschijn der

 

Zon een pad schiep naar den einder,

 

Waar het licht al deinend danst.