Huis en tuin. Fabels en strips

[p. 35]

De jongen en het meisje

Hij wandelde met zijn vriendin
door het bladerstil begin.

De zon leek als een maan zo bloot.
De kikkers paarden in de sloot.

Soms knarste het grint. Passeerde een fiets.
Niets daarvan verraadde iets.

Toen, als een rotte mammoetvacht,
viel per ongeluk de nacht.

De jongen hoorde krokodillen.
Hij dacht wanhopig aan haar billen.

Zij stond doodstil en hoorde toch
die fietsers en die kikkers nog.

Toen er weer iets kwam te zien
zag hij anders dan voordien

bij het grauwe morgenlicht
als in potlood, haar gezicht.

De vogels maakten vreemd geluid.
Vreemde vlaggen hingen uit.

Als een golf uit het begin
ging het pad de heuvels in.

Blauwe bloempjes, blonde aren.
Planten met bloedrode blaren.

Hier en daar een slapend huis
met lichtje aan maar niemand thuis.

Kinkelend tegen stoep en grond
even de ketting van een hond.

Hoge sneeuw. Een woud van glas.
Toen weer viooltjes in het gras.

In de lauwe zomerwind
hurkte zij en wierp een kind.

Even later nog een keer.
Daarna deed ze dat niet meer.

De kleintjes sliepen op het mos.
Riepen later, uit het bos.

Soms bleven er nog takjes knappen
zoals vroeger in hun stappen.

Hij merkte aan haar zachte hijgen
dat het pad begon te stijgen.

In de droogte tikte tegen
het hoogst gebladerte wat regen.

Aan het einde van het bos
brak een doodstil uitzicht los.

Als branding op een kletsnat strand
siste de wind. Hij greep haar hand.
Er was een afgrond aan zijn kant.

Zij klommen over hoge stenen.
Zij kregen schrammen op hun benen.
De ernst van alles was verdwenen.

Het maanlicht sneed zich fijn kapot en
brak aan diamanten grotten.
Wolken schraapten in hun strotten.

Uit het lage luchtruim braken
heet maar koel om aan te raken
zoete paarsgevlamde draken.
De vallei lag als een laken.

‘Wat doen die lichtjes toch?’
‘Waar?’
‘In het dal.’
‘Zoekt men ons nog?’
Zoekt men ons al?

Moraal

Geliefden die elkaar geloven
kunnen niet anders dan naar boven.

En

Geen pad gaat verder dan degenen
die voor ons gingen en verdwenen.