Jaap en Gerdientje. Deel 4. Tussen bos en boerderij

[p. 22]

6. Gijs is verstrooid.

Oude Gijs was druk aan het werk.

Hij had mest gekruid en gestrooid in de tuin achter de boerderij en daarna had hij een stuk omgespit. Hij had het netjes geharkt. Hij had een mooi bed afgestoken. En nu moest hij daar spinazie in zaaien.

Dat kon Gijs goed. Hij had het al zoveel jaren gedaan. Maar deze keer wilde hij het eens heel mooi doen. Hij had een prachtig plannetje!...

Gijs was heel zorgvuldig aan het tekenen met de steel van zijn hark. Hij tekende grote letters op het spinaziebed. Eerst een J, toen een a, toen nog een a en dan een. En daarachter een G, een e, een r en dan nog een heleboel letters.

Toen had hij nog ruimte over op het lange bed. En daarom tekende hij ook nog twee poppetjes, één met een broekje aan en één met een rokje. En dat was zó moeilijk, dat zijn pijp er van uitging

Maar Gijs gunde zich geen tijd, om die pijp weer aan te steken. Hij dacht alleen aan zijn werk. Hij nam de zak met spinaziezaad en begon te zaaien. Hij zaaide de korreltjes heel voorzichtig in de letters en in de lijnen van de

[p. 23]

poppetjes. Daarna harkte hij het bed opnieuw. Toen was van zijn mooie tekenwerk niets meer te zien.

Eindelijk was hij klaar. Nu had hij wel een pijp tabak verdiend.

'Waar is mijn pijp?' dacht oude Gijs. Hij voelde in zijn zakken.... Hij zocht op het tuinpad.... Gek was dat! Waar was zijn pijp nu gebleven?....

Juist kwamen Jaap en Gerdientje de tuin inhollen. En Polleke hinkte achter hen aan, zo hard hij kon.

'Dag Gijs!' riepen ze. 'Gijs, mogen nu de koeien naar buiten?'....

'Ja, ja,' zei Gijs, 'de koeien....'

En hij zocht maar.

'Wat zoek je toch, Gijs?' vroeg Gerdientje nieuwsgierig.

'Mijn pijp,' bromde de oude man.



'Ik ben mijn pijp kwijt.... En hij moet hier ergens zijn!'....

Toen schaterden ze het opeens alle drie uit.

'Je pijp?' riepen ze. 'Ha-ha, je hebt hem immers in je mond, Gijs!'....

Het was waar. Gijs lachte hartelijk mee.

'Ja, ja,' zei hij, 'zó gaat het, als je oud wordt,

[p. 24]

jongens. Dan word je vergeetachtig



ook! Maar het is met mij nog niet zo erg als met die boer, bij wie ik vroeger knecht was. Die zocht naar zijn paard en hij zat er op....'

'Dàt geloof ik niet,' zei Jaap.

'O nee?' riep oude Gijs, 'geloof je mij weer niet?... Ik zal je nog iets sterkers vertellen, jochie!.... Heb je dan nooit van die professor gehoord?... Die was zo verstrooid!... Die dronk zijn inktpot leeg en hij doopte zijn pen in zijn koffie.... En toen bekeek hij zijn schrift en hij dacht: 'Wat schrijft die inkt toch slecht vandaa'....

'Dàt kan niet!' lachten ze alle drie. 'Nee, nou jok je Gijs!'....

Gijs had zijn pijp opmeuw. gestopt. Hij stak hem aan met zijn rug naar de wind en dikke rookwolken dwarrelden om zijn hoofd.

'Nou,' zei hij zuchtend, 'als je mij dan tòch niet geloven wilt, dan vertel ik ook niet meer! Met mijn werk hier in de tuin ben ik klaar. Dan ga ik maar eens naar het kievitsnest kijken. Of zijn jullie er al geweest?.... Nee?.... Kom dan maar.'

[p. 25]

Ze liepen samen naar de wei. Gijs trok onder het lopen zijn jas aan, want hij was bezweet van het werken.

'Ik moet een beetje voorzichtig zijn met mijn oude botten,' zei hij lachend. 'Ik houd niet erg van rheumatiek!'

Dàt geloofden de kinderen graag. En toen praatten ze over het ei van gisteren en moesten er nog om lachen, dat Puk er mee was gaan strijken.

'Ja, Polleke,' zei Gijs, 'dat ei, daar ben je maar sneu afgekomen.'

'Ik was helemaal vergeten, dat het onder mijn pet zat,' zei Polleke.

'Ja,' plaagde Gijs, 'jij lijkt toch ook een beetje op die professor, hoor!.... Net zo goed als ik!'....

Meteen kwam Puk de schuurdeur uit en sprong blaffend mee.

'Daar is de snoeper,' lachte Jaap. 'Hij denkt zeker, dat hij weer wat krijgt!.... Maar nu zullen we beter oppassen....'

'Of je gelijk hebt,' zei Gijs.