Vaderlandsche liederen, voor het genootschap van wapenhandel te Leyden (4 delen)

[p. G3r]

De onverschilligheid.

Wijs: Dans un Verger Collinette.

Rijkaart, turende op zijn schijven,

Kreunt zich aan 's Lands toestand niet,

Daar hij buiten zorg wil blijven,

Bij zijn geld alle onrust vliedt:

t Land moog' zinken, 't Land moog' drijven,

Zoo hem 't Lot slechts schatten biedt.

* * *

Zorg'loos zit, bij wijf en kind'ren,

Stil aan 't hoekje van zijn' haert;

Of ons Land zijn' bloei zier mind'ren,

Is niet eens zijne aandacht waerd':

't Zou zijn rust te veel verhind'ren;

Die's zijn hoogste goed op aerd.

[p. G3v]

 

Zwaarhoofd, steeds gewoon te schromen,

 

Ducht, zoo hij iets dede, of sprak,

 

Ook 't geweer hadde opgenomen,

 

En zich in 's Lands zaken stak,

 

Dat hem leed zou overkomen:

 

Daarom houdt hij zijn gemak.

 

 

 

* * *

 

 

 

't Raakt hun weinig, of de Staten,

 

Of de Prins hier 't Land gebiên:

 

En, wat zou hun zorg ook baten?

 

Burgers moeten Staats - zorg vliên,

 

Die den Heeren overlaten;

 

Deze zullen 't wel voorzien.

 

 

 

* * *

 

 

 

Is dit hand'len naar geweten?

 

Zulk een doen aan deugd verpand?

 

Neen; 't is eed en plicht vergeten:

 

Ongevoelig zijn voor schand.

 

Kan men zulken Burgers heten

 

Van een vrijgevochten Land!

[p. G4r]

 

Zouden rijkdom, gouden schijven,

 

Zouden veiligheid, en rust,

 

Wel onze eigendommen blijven,

 

Werdt 's Lands welvaart uitgebluscht,

 

Liet elk Burger 't Land slechts drijven,

 

Vloodt de Vrijheid Bato's kust?

 

 

 

* * *

 

 

 

Neen, zag m' eens 's Land heil verjagen,

 

En zich zelv' in 't ongeluk;

 

Moest men slaafsch den last eens dragen

 

Van een hard en prangend juk;

 

Dan zou elk te laat beklagen,

 

Dat men doof bleef voor 's Lands druk.

 

 

 

PIETER van SCHELLE.