Wie niet weg is wordt gezien

[p. 140]

[Over de auteur]

Ida Vos kreeg grote bekendheid door haar boeken over joodse kinderen in de Tweede Wereldoorlog. In Nederland en ver daarbuiten: haar werk werd vertaald in Denemarken, Israël, Duitsland en Amerika. Het werd ook vele malen bekroond. Wie niet weg is wordt gezien kreeg in 1982 een Vlag en Wimpel van de Griffeljury. Dansen op de brug van Avignon kreeg ook een Vlag en Wimpel, in 1990. Dit boek werd tevens genomineerd voor de Duitse Staatsprijs voor Jeugdliteratuur en won in Amerika de Sydney Taylor Book Award 1995, een prijs die jaarlijks wordt toegekend aan een belangrijk jeugdboek met een joodse achtergrond. In 2000 kreeg Ida Vos deze prijs nogmaals, nu voor De sleutel is gebroken.

Ida Vos heeft een eigen website, die je kunt bezoeken op www.idavos.nl.

[p. 141]

Witte zwanen, zwarte zwanen

Het is net of Eva een beetje opgelucht is. Nu hoeft ze niet meer bang te zijn dat de oorlog komt. De oorlog is er al. Hoog boven haar hoofd. Op de radio hoort ze dat steeds meer vijandelijke vliegtuigen zich in westelijke richting begeven.

Eva hoort de sirenes. Rotterdam ligt in het westen.

‘Binnen twee dagen hebben we ze verslagen,’ zegt pappa. Hij heeft een vreemde stem, die een beetje bibbert.

Het leven wordt anders voor joodse kinderen, nu het oorlog is. En hoe abnormaler het wordt, hoe dapperder Eva!

Maar zouden ze het redden op tijd te ontsnappen...?

De sleutel is gebroken

Haar hele leven heeft ze Eva Zilverstijn geheten. Tot vandaag. Vandaag is het voorbij. Marie-Louise Dutour wordt haar schuilnaam. Over een paar uur moet de hele familie Zilverstijn zich gaan verstoppen voor de Duitsers, die alle joden in Nederland willen vermoorden.

Eva en haar zusje Lisa duiken samen met hun ouders onder. Maar als dat te gevaarlijk wordt, moeten ze alleen verder, naar het volgende onderduikadres. En dan naar wéér een ander...

De lachende engel

Bij toeval maakt Laurens Beemsterboer in 1954 kennis met Maarten Schilder, een oude man die tekenleraar is geweest en een heleboel weet over de Tweede Wereldoorlog. Laurens is in die oorlog geboren, in 1941. Zijn vader heeft hij nooit gekend, en zijn moeder wil daar

[p. 142]

niet over praten. Vreemd genoeg lijkt Maarten Schilder er meer van te weten...

Langzamerhand komt Laurens erachter dat zijn oude vriend in het verzet heeft gezeten, en kinderlevens heeft gered. Ook de sluier die over zijn eigen verleden ligt wordt stukje bij beetje opgetild. En dat verleden gaat heel ver terug: tot bijna in de Middeleeuwen.