|
| |
| |
| |
Moyses gezang.
O Hemel, hoor naer mijne reden.
Het aertrijck geef mijn stem gehoor.
Mijn leering druipe in ieders oor,
Gelijck de wolcken naer beneden.
Ick wensche dat de woorden vloejen,
Uit mijnen mont, als dau, en vocht;
Gelijck de regen, uit de locht;
Het kruit, en druppels 't gras besproejen:
Dewijl mijn tong den naem des Heeren
Verheffen wil, gelijck 't behoort.
Geef Gode alleen den prijs: komt voort,
En helpt zijn majesteit vermeêren.
Godts wonderwercken zijn volkomen,
En al zijn paden loopen recht.
Godt is getrou: geen valscheit hecht
Op dien rechtvaerdigen, en vroomen.
Die zich geensins als kinders droegen,
Maer schendigh, tegen 's hemels stem,
Zich zelfs vergreepen, gaven hem
Niet weinigh stof van ongenoegen.
Verkeert geslacht, bedorve rancken,
Onwetend volck, te dwaes en snoo,
Bejegent ghy de Godtheit zoo?
Is dit den Allerhooghsten dancken?
Is hy dan niet uw rechte Vader,
Uw eigen vooght, en wettigh Heer,
Die u bootseerde tot zijne eer,
En 't wezen gaf, en schiep te gader?
Gedenck aen d'overoude dagen,
En loop met uw gedachten vry
| |
| |
Door alle huizen op een ry:
Ga heene, ga uw' vader vragen:
Hy zal u al 't voorleden mellen,
En wat 'er is gebeurt voorheên.
Ga vraegh uwe ouders naer 't voorleên:
Zy zullen 't u in 't lang vertellen.
Toen d'Opperste elck zijn lant ging toonen,
Toen Adams afkomst wiert verspreit,
Hy elck zijn deel heeft toegeleit,
Naer 't juist getal van Jakobs zoonen.
Godts volck is 't eigendom des Heeren,
En Jakob blijft zijn errefpant.
Hy vont hem in verwildert lant,
Daer Schrick en Eenzaemheit verkeeren.
Hy voerde hem omher, bewogen
Van liefde, en gaf dien zoone een wet;
Bewaerde hem voor ramp en smet,
Gelijck den appel van zijne oogen.
Gelijck een arent vlugge vogels
Tot vliegen port, rontom hen zweeft,
Spreit Godt zijn pennen uit, en heeft
Hem opgenomen op de vlogels.
De waere Godt alleen geleide
Hem op dien toght: geen heidensch godt,
Of uitheemsch ongodt broght zijn lot
En erfdeel door woestijn en heide.
Hy zette het met zijne veder
Op hooge landen, in een lucht,
En velt, vol spijze en ackervrucht
En weelige gewassen, neder.
Daer zoogen d'uitgekore lippen
Aen honighdau het hart gezont;
Aen oli, die hun in den mont
Quam vloejen, van de harde klippen;
| |
| |
Aen boter van de gladde koejen,
De schaepemelck, 't gemeste lam,
En Bazans bock, en vetten ram.
De tarwe bloem, zoo schoon in 't bloejen.
Godt schonck hem rustigh van den klaeren
En rooden wijn: aldus gemest
En zat, begon de zoon in 't lest
Wêerspannigh achter uit te vaeren.
De zoon wert gladt, en vet, en grover,
Verliet de Godtheit, die hem schiep,
Ontviel de Godtheit, die hem riep,
En zette aen vruchtbre beemden over.
Zy terghden Godt, door vreemde goden.
Ontstaecken 's hemels Majesteit
Tot gramschap, door de gruwzaemheit
Der afgoôn, hun zoo streng verboden.
Zy offerden den Goôn der beemden,
En niet den Godt, die hen verbont.
Zy dienden, los en zonder gront,
Den onbekenden, en den vreemden;
De nieuwe en onbekende altaeren,
By uwe vaders noit ge-eert.
Ghy lochent Godt, die u bootseert,
En laet uw' Heer en Schepper vaeren.
Dat zagh d'Almaghtige, uit zijn troonen,
Ontsteecken van verbolgenheit,
Geterght door 't schendigh onbescheit
Van zijne dochteren, en zoonen.
Hy sprack: ick wil voor deze boozen
Mijn aenschijn decken met een wolck,
En zien den uitgang van dit volck,
Verkeerde kinders, trouweloozen.
Men durf door ongoôn my vergrammen,
| |
| |
Ick wil een ander volck aen my
Verbinden, buiten Jakobs stammen.
Ick wil verwecken dwaze volcken,
Ten trots van hunnen wrevlen moedt.
Mijn gramschap zal, gelijck een gloet,
Ontsteecken 's afgronts diepste kolcken;
Al 't lant met zijne vruchten blaecken,
Der bergen gront in asch vertreên,
De rampen stapelen op een,
En hen met al mijn pijlen raecken.
De honger zal hun vleesch verzwelgen.
't Gevogelt om hen pickt en zwiert.
De felle slang en wreet gediert
Zal hen, in stof gesleipt, verdelgen.
Het zwaert van binnen, schrick van buiten
Zal t'effens al wat my mishaeght
Bederven, jongeling, en maeght,
Den ouden man, en teêre spruiten.
Dan wil, dan wil ick schimpwijs vraegen:
Waer zijnze nu in roock en wint?
Ick wilze, waer men menschen vint,
Uit elcks gedachtenisse vaegen.
Doch om geen' vyant stof te geven
Tot lastren, schortte ick deze straf,
Eer zy hun haetren voedtsel gaf,
Om trotser my te wederstreven.
Zy moghten licht uit hooghmoedt stoffen
Ons hant is sterck, daer 't al op stuit.
Hun Godtheit voerde dit niet uit,
Noch heeftze door haer maght getroffen.
O raedelooze, en zinneloozen!
Och, was dit volck toch wijs en vroet,
En zaegh noch tijdigh te gemoet
D'aenstaende straf. en plaegh der boozen!
| |
| |
Hoe kan een enkle, duizent jaegen,
En twee, tien duizent op den toght?
Is 't niet om dat hen Godt verkocht,
En dreef in 't net, om hem te plaegen?
Ons Godtheit slaghte noit de goden
Der vyanden: dat boos geslacht
Kan zelf getuigen van de maght,
Waer voor alle afgoôn heenevlooden.
De wijnstock, die ons haeters pooten,
Is als der Sodomijten ranck.
En Gomorreeschen ackerdranck;
Een bittre wijn, vol gal gegooten.
Hun wijn is gal van felle draecken,
En doodlijck addrengift. En broet
Dit niet al stil, in mijn gemoedt,
Bezegelt, als een schat van wraecken?
Ick hou de weêrwraeck voor mijn eigen,
En wil 't vergelden, op zijn tijt,
Op datze sneuvlen in den strijt.
De dagen naecken, die hun dreigen.
De tijt, beschoren tot hun schade,
Is voor de hant. de hemel zal
De boosheit brengen tot een' val,
Zijn dienaers troosten, uit genade.
Zy zullen zien hoe die hem haeten
In kracht vermindren, en getal,
En hoeze smilten, die op wal
En stercke muren zich verlaeten.
Dan roeptghe: waer zijn nu hun goden,
Hun toevlught, en hun toeverlaet,
Van welcker offer zy verzaet
En vet geworden zijn, gevlooden?
Van welcker offerwijn zy nutten?
Zy geven nu zich zelfs eens bloot,
| |
| |
En redden u, in dezen noot.
't Is tijt, dat zy u nu beschutten.
Nu merckt, aen 't geen 'er is bedreven,
Dat ick alleen de Godtheit ben,
En, neffens my, geene andre ken.
Ick ben de Heer van doot, en leven.
Ick quetse, en zalve, aen alle zijden,
En geen gewelt, noch geene kracht
Kan iemant rucken uit mijn maght,
Noch voor mijn hant zich zelf bevrijden.
Ick hef mijn rechte hant naer boven,
En zweere by mijn Majesteit:
Ick leef alleen in eeuwigheit,
Die alle maghten kan verdooven.
Indien ick koom' mijn zwaert te wetten,
Tot dat het als een blixem strael,
En mijne hant, met schitterend stael
Gewapent, zich in 't recht ga zetten;
Zoo wil ickme aen mijn haeters wreecken,
Vergelden hunnen wrevlen moedt.
Mijn pijlen zullen, root van bloet,
En dronken, druppelen, en leken.
Mijn zwaert zal 's vyants vleesch verslinden,
En 't bloet der dooden, in den slagh;
's Gevangens vleesch, die met geklagh
Bloots hoofts zich boejen liet, en binden.
Dat allerhande volck, en tongen
Godts volleck loven: want hy boet
Zijn dienaers schade, en wreeckt hun bloet,
Uit wraecke tot dees strafgedrongen.
Hy zal het onrecht van zijn zoonen
Uit yver wreecken, naer zijn maght,
Maer Jakobs erfdeel en geslacht
Genadigh vallen, en verschoonen.
|
|
Auteursrechtvrij