Er gebeuren geen wonderen

[p. 52]

Seinedal

Grijs wijf de rivier
op haar knieën beklimt zij de oevers
blaast blaast
en kijk, een vuistdikke avond.

De nevel hangt als Absalom aan de takken
onnadenkend
onuitputtelijk hard van zachtheid.
De stoot van de bumpers duurt uren.

Het licht uit de huizen komt kruiperig naar ons toe:
een sentimentele hond,
een jankende grafsteen,
likkend -
het is walglijk en troostend.

En de doofheid van de wereld waarin wij rijden
het uitgebluste hoofd van een dode reus.