| |
Op het Hoogh-tijdt van Pinxter.
Act. 2. Stem: 't Vuyr brandt seer.
Sy waren noch by een vergaert,
Haer harten waren seer beswaert,
Recht of daer quam een stercken wint,
En dat vervulde seer geswint,
Met een seer groot gedruys.
| |
| |
Die saten op dit gants getal,
Ontfing den Heyl'gen Geest.
En het viel haer niet straf,
Wat spraek dat hy woud spreken daer;
Alwaer d'omstanders al te gaer,
Wel wat een wonder saeck,
Hier spreeken van de Galileen,
Soo klaerlijck, dat van ons niet een,
Daer seylt een letter an.
Cappadocen, Ponten, en Judeen,
Asen, Prygen, en Pamphileen,
Bekeert tot Joodtsche leer,
| |
| |
De Creten en den Arabier,
Elck hoort sijn tael nu spreken hier,
Spraken sy met een woort,
De wonder wercken van den Heer,
Die wy nu moeten meer en meer,
Waer datmen bend of zijt.
Komt schenckt ons doch u vreed',
Ontsteeckt doch vuyrigh ons gemoed,
U innigh vuur de ziele voed,
Godts liefde noch veel meer.
|
|