De verbroedering

Veertiende tooneel.

LISETTE en GREGOOR.

gregoor.

Hoe, Mejufvrouw, wat is er dat u derwijze bedroeft, gij schijnt neerslagtig?

lisette.

Met reden, Mijn Heer Gregoor.

gregoor.

Er is evenwel geene zwarigheid.

lisette.

Maar al te veel.

gregoor.

Dat zijn zeker van die kleine verdrietelijkheden, die zich gewoonlijk van zelven weder schikken. Welligt dat de Heer Cornet u niet vriendelijk genoeg, of mo-

[p. 41]

gelijk wel al te vriendelijk bejegend heeft. Doch hoe het ook zij,

Gij hebt voorzeker niets te vreezen,
Doch zoo een kleinigheid u kwelt,
O laat m'u dan behulpzaam wezen,
En zeg mij wat u toch ontstelt.
Ik bid u, wil mij niets verbergen,
Dan red ik u uit al uw leed.
Wat ook een Jufvrouw moge vergen,
Een Franschman is altijd gereed.

lisette.

Helaas, het zijn de zaken van mijn vader, welke zeer bedenkelijk zijn geworden. Zijne tegenspoeden bedroeven mij.

gregoor.

Doch gij bedriegt u, mijn lieve Jufvrouw, het is niet de Heer Ernst maar de Heer Damas dien men gevangen houdt; zijne papieren zijn onvoldoende bevonden, en zijne reize wordt verdacht gehouden. Uw vader, daarentegen, is zoo vrij op zijne voeten als gij of ik, en daarbij zoo gezond als een vischje in het water.

lisette.

Goede Hemel! den Heer Damas houdt men gevangen, en de wisselbrieven van mijnen vader zijn ter betaling geweigerd.

gregoor.

Geweigerd.... En derhalve zijt gij zonder geld?

[p. 42]

lisette.

Zoo ik het wel heb, dan was zijn geheel vermogen in de handen van den Heer De la Marre, eenen planter in deze kolonie, en die, zoo als een bode mij gemeld heeft, thans in gebreken moet blijven om aan zijne verbindtenissen te voldoen.

 

gregoor.

Wanneer gij zonder fondsen zijt,
Moet 't mij te meer bedroeven,
Daar ik nu juist in dezen tijd
Uw kamers zal behoeven.
Het is misschien wat al te hart,
Maar als 't ontbreekt aan schijven,
Dan kan ik u, hoe zeer 't mij smart,
Geen dag meer laten blijven.