Weergaloos

Interview met popzanger Peter Townshend

(lead-guitarist and singer of ‘The Who’)

Emmett Lake: Hoe voel je over de pop-musici en anderen die in kudde naar de Maharishi trekken?

peter: Wel, ik weet het niet... Ik heb m'n eigen man, een man die Meher Baba heet. Ik vind niets bizonders aan de Maharishi, in het geheel niet. Ik weet niet waarom. Ik geef toe dat hij een goddelijke persoon is. Ik geef toe dat je, als je in zijn aanwezigheid bent, waarschijnlijk de Maharishi-manie krijgt, maar dat schijnt me zoiets als hypnose.

En hoewel de waarden die hij doorgeeft heel, heel, waardevol zijn in het leven, en er een groot aantal God-zoekenden in de muziekwereld is, lijkt het mij alsof de Maharishi een belachelijk type van zichzelf maakt, weet je, al dat Hermann Hesse-gedoe over mensen die zoeken en als het ware een geheim genootschap vormen, en dat de doelstellingen van het geheime genootschap zijn bespot te kunnen worden, maar wat er met de Maharishi aan de hand is dat hij naar voren komt en dingen zegt

[p. 433]

en bespot wordt.

Het is eigenlijk het zelfde als met het Christelijke idee. Toen Jezus leefde had hij een groot aantal discipelen, die waarschijnlijk goddelijk werden omdat zij in zijn aanwezigheid verkeerden. Maar het grote probleem is dat wat er overbleef van de indruk van het Christendom... spotternij is. Ik bedoel het is gemakkelijk de Christelijke leer aan te hangen, en het is even gemakkelijk die af te vallen.

Als je gaat zoeken, als je religie wil, is het belangrijk iemand te hebben die leeft. Je moet geen ceremonieën aanbidden. Maar, weet je, het Katholicisme heeft het allemaal. Je beseft dat de katholieke ceremonies belangrijk zijn. Het is het vernederen van de persoon voor een soort stuk steen. Dat is wat mensen zijn. Ze zouden nederigheid moeten kennen, teneinde zichzelf te kennen. Werkelijk. Zich deemoedig maken voor een altaar, of zich deemoedig maken aan een kruis, of wat ze dan ook doen.

Het is belangrijk dat je je naaste liefhebt, en al dit soort dingen. Je zou jezelf moeten eerbiedigen en jezelf boven alle anderen handhaven. Emmett: Hoe sta je tegenover drugs? Het schijnt dezer dagen noodzakelijk te zijn dat popmusici daar een houding tegenover innemen...

Peter: Wel, ik zal van te voren zeggen dat ik van houding veranderd ben. Als ik over drugs praat doe ik dat retrospektief. Ik bedoel: ik spreek over wat ik deed, en waar ik door heen gegaan ben met drugs, niet over wat ik nu doe... Ik vind het, in zekere mate, belangrijk dat andere mensen doen wat ik deed, omdat ik een boel dingen die via drugs met me gebeurden beschouw als belangrijk voor hoe ik me nu voel. In andere woorden, acid maakte mij, heel eenvoudig, bewust van iets groters. En eh... ik raakte niet geobsedeerd door LSD, weet je, Goddank, ik bedoel dat ik niet geloof dat acid de hoogste high is.

Emmett: Wat is de highest high?

Peter: Ik geloof dat de hoogste high het eenworden met de werkelijkheid is. Weet je: goddelijk. Uit te vinden waar iedereen werkelijk hier voor is. Om vrede en eenheid met het leven zelf te vinden, weet je wel.

Een van de problemen van het mens-zijn is dat je, hoewel uitgerust om het meest bewuste wezen op aarde te zijn, ook uitgerust bent met een hoop dingen die je verneuken. Weet je, je bent uitgerust met de rede, wat een grote verwarring betekent, en je bent uitgerust met intelligentie, wat een andere grote verwarring is, en je bent uitgerust (equipped) met

[p. 434]

intellect, wat een andere grote verwarring (screw-up) is. En deze dingen zouden de richting kunnen aantonen, maar ze kunnen je ook op de plaats doen vastwortelen. Het goede van pot is dat het je kan doen ontwortelen van de plaats. Ik geloof dat pot je in de goede richting meeneemt. Als je je bezighoudt met dingen als meditatie, of alleen maar zin in het leven hebben, of alleen maar leeft, als je gelukkig genoeg bent om dat te hebben, dan is pot een manier om het, als het ware, gemakkelijker te waarderen. (...)

East Village Other, New York, 5-11 april 1968.