Logo DBNL
Weergaloos (1968)

Weergaloos

(1968)–Simon Vinkenoog–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende


illustratie

XI Het zwijgend geweten

Waarin de tekenen des tijds het evenwicht tussen mens en wereld herstellen: een vrije en toegankelijke vibratie.

Tijdgenoten, die niet voor zichzelf - maar terwille van het totale gebeuren leven.

In het land zelf moeten de leiders hun rol van voorhoede vervullen; en, laten we dat openhartig zeggen, in een wezenlijke revolutie, waarvoor men zich geheel inzet, en waarvan men geen enkele materiële vergoeding wacht, is de taak van de revolutionair van de voorhoede zowel prachtig als beklemmend.

Sta mij toe, op het gevaar af belachelijk te schijnen, te zeggen dat de wezenlijke revolutionair geleid wordt door een diep gevoel van liefde. Zonder dat gevoel kan men zich geen waarlijke revolutionair voorstellen.

Onze revolutionairen van de voorhoede moeten die liefde voor het volk, voor de heiligste doelstellingen, hoog opvoeren, en haar uniek, ondeelbaar maken.

 

Ernesto Che Guevara

11. Het Zwijgend Geweten

Een hoofdstuk, een teken, een letterbeeld, een symbool, enkele woorden gewijd aan de Delta-mystiek. Toegepast, als alle kunsten; zei niet Goethe (en Achterberg hem tegenover mij, na): ‘Es müssen alle Gelegenheitsgedichte sein.’

Opgedragen aan de lage landen, ons moederland, een en al doordrongen van water. Godzij dank: het teken van kracht. Ik worstel en ontzwem. Zolang te water, tot ik boven kom. Niet alleen onze kracht, maar ook ons behoud. En geen behoudzucht, voortkomende uit hebzucht, maar uit lijfelijk levensbehoud, omdat de wereld met Alles drum & dran de moeite van het behouden zéér waard is.

Daarom, mijn vrienden, die tot leven komen in dit boek; wij zijn niet machteloos of uitzichtsloos, niet cynisch, sceptisch of wanhopig, wij spelen geen spelletjes met onszelf en anderen; wij kúnnen niet gedesillusioneerd worden - want de vrijheid, ons ideaal, dat van deze aarde, dit leven, kan slechts door het Zelf bereikt worden, en uitgeoefend.

Het is de aarde zelf, die ontvangt, en jij bent die aarde; al jouw bloemen staan in volle luister, elke wolkenlucht is duizend maal Ruysdael werkelijker voor jou. Bedoeld en ontbolsterd, voor jouw ogen. Jouw vensters op de werkelijkheid.

Natuur en realiteit. Het stadsleven anno nu een gevaarlijke ziekte, zowel lichamelijk als geestelijk. Inderdaad, ‘stervende steden.’ Boven de daken de spinnepoten, magyrus ladders, tentakels van het grote televisie-monsterbeest.

Onbewust sluimerend, wakkerschrikkend, verwarrend, verafgood, de huiskamerdimensie van de hebzucht - op weg naar de opmars: volgend jaar nóg meer mensen een tweede toestel, en éen voor onderweg, en éen voor op het brood - telkens nieuwe behoeften worden de mensen opgedrongen, teneinde hun kompetitie in gang te houden, onder het mom van morele herbewapening. Nooit heeft de goudenkalf-kultus zó'n hoogtij gevierd als juist tegenwoordig.

Neonlichtsuperreklamepropagandapublicityresearchmarktonderzoekswensen & bevredigingen.

Iedereen naar hartelust en libidineus verwend, polymorf pervers, (en zo hoort het, sinds Freud), hoogtezon status-symbool tot in de Afrikaanse wildernis, gouden badkamers zonder water, met goud bespijkerde smokkelschepen, gouddragers - de gouden standaard, die zichzelf ondergraaft, meehelpt het staketsel te doen wankelen, als het losbarst.

Een regenbui hier, een aardbevinkje daar, een onverrichterzake terugkerend wonderlijk gebeuren, dat onderweg wordt ontmoet en herkend.

Verkenningen, microbopnonstop kruistochten, deze eeuw meer volksverhuizingen dan ooit eerder - opeens nieuwe wegen door de wereld, zonder douane-beambten, de snelwegen sterven af, een nieuw nomadisch ras (‘de wandelaar, de minnestreel, de incidentele voorbijganger, de toevallig passerende voetganger, de man in de straat, de man onderweg, de fiedelaar, de zanger, de straattekenaar, en -muzikant, de clochard, bum, weggelopene, langharige, uit zijn ogen brandende, van

liefde vervulde, barmhartige, edelmoedige, vastberadene zoeker,’) dat zo vaak gevonden heeft wat elders node wordt ontbeerd:

gemeenschapsgevoelens, een verruimde blik, altijd een nar of een clown of een dorpsidioot of een genie aan boord, verborgen in dat bezielde tovenaarsleerlingenlichaam.

Wat al ras: elke buitenstaander binnen, beschermd tegen angst - want hij heeft het al gezien, het is hem al gebeurd; hij heeft het geweten en hij zal het van de daken blijven schreeuwen, langs de weg het volk ten voeten uit in het zand voortekenende: geen steen zal op de andere blijven.+

Hoe het te maken zonder lucifers, zakdoeken, stromend water, elektriciteit, kabouters, witte wasmiddelen en ander oorlogstuig. Zonder welke zekerheden dan ook. De strijd van duister en licht, rond het bestaan van God, speelt zich af tussen de machten van het Hebben, en die van het Zijn. De essentie zal altijd, onder welke onderdrukking dan ook, als vrijheidsbeleving zich blijvend manifesteren,

zodat niet gevreesd hoeft te worden voor een uitstervend ras.

dat het ongetwijfeld gedecimeerd zal worden, staat anno 1968 vast.

Over en openen maar.

De sluizen der verontwaardiging.

De welwillende onverschilligheid.

De kritische komma.

De uil op de boekenkast.

Als je er niets van begrijpt, is het ook goed - je doet er de eerste de beste een groter genoegen mee.

Geef het weg.

Geef alles weg. Doe als ik.

Nu heb ik de tijd aan mijn zijde, d.w.z. mijn tijdpercepties zijn verruimd, en ik predik als velen het eerste beginsel van de synchroniciteit, dat aan

komende ontwikkelingen voorafgaat, binnen de huidige leef-en leer-tijd. Weer samengestroomd, menigten?

Herinner je je het hongerjaar 1566? En de invallen der barbaren zojuist? En de heksenjacht; wie al niet in je omgeving? Dat de schout teveel macht kreeg, of het leger, of de vloot, en daar verweerden de schapen zich tegen de wolven!

 

It's happening all over, baby! Alles tegelijkertijd, ‘on top of the world’ en het strijdveld overziend, gouden tafelen vol wijsheid aangereikt gekregen, de witte steen zonder naam, het levenswater, de steen der wijzen die zich polijst en polijst en polijst jarenlang oeverloos sluimerend in moederwater, geboren in openbaringen en andere overhandigingen - inéens: daar ben je, jezelf en spiksplinternieuw volkomen aanwezig, onveranderd anders, verschillend gelijkend, opnieuw tevoorschijn.

O, ik voorspel het je - zo tussen neus en lippen weg - jouw uur komt ook. Elk uur pijn geleden zal je ruimschoots, nog tijdens dit leven, vergoed worden - als een groot geschenk, zomaar uit de Hemel, voor niks en niemendal, omdat het je pijn heeft gekost, en zál kosten, om te worden wie je bent.

 

For each of us, and everyone, the chimes of freedom ringing!

 

Hoor je het klateren in je oorschelpen? Zuiver water. Het reinigt en baart, het draagt en moedigt aan, het stroomt en leidt, het duurt eeuwig en het is eender, altijd eender, altijd zichzelf, stormend

zichzelf, onbewogen zichzelf - alles overziend, en binnen controle houdend.

Want het is een van de grootste opgaven, die op dit moment de werkelijkheid aan de bewustzijnsverruimers allerwege stelt: hoe in te grijpen op het krankzinnig wereldgebeuren, dat onverbiddelijk naar de zelfmoord dwingt, als het niet tijdig, nu, wordt tegengehouden?

Hoe die stemmen te openbaren, als éen stem, van Nu en Altijd, die vrede kunnen afsmeken, aan het gezond verstand - als het nog ergens rationeel aanwezig is.

Hoe noodzakelijk is het niet, dat zich allerwegen verontrusten aaneensluiten, dwars door technologische specialisaties, menselijke bekommernissen rond rang en stand, kleur en geloof, om zich gezamenlijk te beraden over ons aller welzijn? Ik neem aan, dat de huidige toekomstonderzoekende instellingen maar al te graag aan de organisatie van een wereldkongres (eerste stap voor een Mondiale) zullen medewerken, zo genoeg mensen blijkgeven van morele & materiele belangstelling.

Dat baantje krijg jij. En voor jou heb ik die weg.

Jij daar moest eens zo en zo ontmoeten. Met zó'n idee kun je naar die en die gaan.

Deze mens begint als special requests documents officer, doorloopt het stadium van de inner space research consultant, offert op het altaar van de Master of Ceremonies, doet individuele theatrale ontdekkingen, grooves, en waar je bent is een man thuis in lichaam, leven, wereld.

Want hij hoeft maar te scheppen. Zijn ogen+ hoeven niet af te dwalen, zij kunnen zich elders begeven en weergeven wat zij ter plaatse aanschouwen.

Het weerlicht niet langer binnen mijn slapen; er is een vrede binnengetrokken die met levend voedsel alle cellen doordringt; niet te koud niet te

warm glimlachend het regent buiten zeer inspiratief meiregen maak dat ik groter word alleen overgebleven na een avond-viering, een eucharistisch beleven, rond het tweede zojuist vanmiddag verschenen nummer van om.

De schepper in mij zucht. De echtgenoot weet zich het geliefde lichaam. volop vrienden. Met al mijn boeken vierend grote verzoendag. Tussen Dresner's The Zaddik en George Paloczi-Hervath's The Facts Rebel Frederik van Eeden's Oproep aan de Koninklijken van Geest, uit 1914: De Geestelijke Verovering der Wereld, de sigma-gedachte 40 jaar eerder. Neem Boeke's Mensengemeenschap, waar ik alles voor voel. Hoeveel decennia zou die man de ontwikkelingen voor zijn?

Dat is de sores van de mensen die teveel weten, zij worden eenzaam, roepen in de woestijn (die zij vaak zelf maken zich verwijderend van bronnen als jeugd, kommunikatie, groeiend intellekt & liefde), niemand begrijpt hen langer, voor hen is de werkelijkheid angstaanjagend (De Froe), leeg (Kouwer) en hun geest flipt, terwijl hun minds blijven doorwerken. Dat kan, al is het ziekelijk.

Je kunt beter éen blijven, als mens met je omgeving, dan tegen de stroom in te gaan die je van dood naar geboorte voert.

Je wordt toch dagelijks jonger, als je elke dag opnieuw weet te sterven?

Anti-slogans genoeg, geef me een draad en ik brei je een jakje.

Op maat. Ik lever je jezelf thuis. Op een briefje. Van reken maar & yes!

 

Wie zich in Nederland diepgaand interesseert in het wel en wee van de veranderende mentaliteit, die het leven digt (lust) tegenover die andere levenshouding, die ontkent en vreest, gekwetst wordt, en autoritair is (de behoefte aan autoriteit, als onvol-

wassenen dringend gevoelend), wie bovendien een dam wil opwerpen tégen die verlammende en verstikkende door obstakels opererende gezag verliezende en stem inboetende onbeweeglijkheid, hij kan zich via de wegen der Delta-mystiek in beweging zetten.

Als het jongerenblad Pic-Up kan melden, dat de hasjisj in Nepal vrij voor gebruik is, dan hoeven wij slechts de Hoog-Himalaya-wetten te gehoorzamen, gesteld tegenover de horden slaapwandelaars en hun gewapend bewakingskorps.

 

Eén keer goed high worden vertelt je meer over wat er gebeurt ter wereld, in de kosmos dan ik het kan doen in 365.000 pagina's per licht-sekonde. Nog steeds zijn er mensen, die niet geloven dat per sekonde 3.653 romans geboren, geschreven, beleefd, gelezen, en weggegooid worden. 1 haalt het daglicht,+ in een oplage van 3.000 eksemplaren, waarvan de helft in de ramsch. Je moet kunnen kiezen. Ik zie niets liever dan tekenen van leven. Daar leef ik van (de wind).

 

Er woont een andere jongen in je straat, je plaats van inwoning. Hij heeft je nodig. Je kunt niet alleen blijven. Isolement is gevaarlijk. Je moet je altijd, waar dan ook, kunnen aaneensluiten.

Je moet tot de mensheid blijven behoren. Je plaats is hier. Kijk om je heen.

Iemand wacht op je. Iemand heeft jullie nodig. Gil niet tegen de muren, maar zoek een sterveling, een vreemdeling, een broeder, een bondgenoot. Gil samen. Laat je stem horen. Verberg hem, houd hem binnen, tot de dag komt. Wij zijn er allen mee bezig. Het bindt ons. Het houdt jou, en mij, in leven.

Leg je eigen gewicht in de schaal, en zoek niet+ naar de draad van dit verhaal, want die houd je

zelf in handen.

+ Dit is niet mijn verhaal, laat mij verdwijnen achter de horizont waar ik langer sluimer dan jij leef (ik ben eeuwig, altijd tot je dienst), breek je los van mij, en zie het zelf. Dit is jouw film, die zich ook in je afspeelt, wanneer je deze woorden niet op de opvang- en bevattings-band van je hersenen laat inwerken.

Ons universele verhaal, het jouwe en het mijne - in de loop van dit uur met jou alleen ben ik je zeer na gekomen, ik spreek tot je niet van buiten, maar van binnenuit.

In ons zelf, ieder van ons, speelt zich de gehele wereldgeschiedenis af, van aap tot engel, van amoebe tot kosmos. Van begin tot - en dat wist je al? Hoe kun je het ooit in zijn totaliteit omvatten?

Door er altijd de gelijktijdigheid van te erkennen, door steeds weer in te zien dat alles ter wereld zich in je eigen geest afspeelt, in het ogenblikkelijke nu. - Alles wat wij noemen ‘herinneringen’, die hoeveelheid informatie, vervat in woorden als ‘kultuur’, ‘geschiedenis’, maak er een einde aan!

 

En begin maar weer opnieuw, met een schone lei, de tafel leeggeruimd, in eigen omgeving. Je eigen dagelijkse omgeving, die verandert al naar jij zelf verandert.

Je zult het merken aan je huis, als je je gaat afvragen: wat doet dit meubelstuk hier, die tekening daar? Waarom staan boeken op deze plaats, en heb ik geen meer in het oog lopende ruimte voor bloemen, fruit, stenen, schelpen?

Omgeef je door schoonheid (alles wat natuurlijk is, eenvoudig, echt), een tak die ontbloeit, een

zachte kleur in juxtapositie met een zogeheten dissonant. Speel met inhouden, vormen, betekenissen - elk geïsoleerd, uit zijn verband gehaald voorwerp wordt een kunstvoorwerp - en verander mée.

Dát is de draad van dit, ons, verhaal: de verandering. Stel je voor dat ik een mening zou uitkraaien, zoals zovelen het al dagelijks doen, al dan niet napraterij, over die grote problemen waar de wereld vol van is! Hoe kan ik nu vandaag een mening, een overtuiging, laten blijken?

We staan pas aan het begin van alles, in het allergrootste gebeuren aller tijden (de menswording) - op deze aarde zetten wij voorzichtig de allereerste stappen.

 

Op een gegeven ogenblik moet je het met de geest alleen doen, vallen de spade, de pen, het machinegeweer uit je hand.

Dát is de draad die je laat schieten: het doen, het doen zonder zin, waaraan een einde zal kunnen komen wanneer de mens inziet dat hij zinvol niets kan doen: dolce far niente.

Ter meditatie.

Zelfs ik zit hier niets te doen, dan af en toe het woord tot me te laten richten, het komt nergens vandaan, het is nog niet bekend, het ontstaat terwijl het geschreven wordt, het is een geboorte die aan het eigen lijf te ervaren is. Ik beleef het schrijvende, dansende, hoe dan ook - alle andere wijzen waarop deze mens zich kan uiten. Maar ik heb dan ook ervaren, als kracht ervaren, dat de uiting van levensbelang is.

Wie zich niet kan uiten, moet eruit. Uit zijn eigen beperkingen, uit zijn eigen remmingen.


Vorige Volgende