Gestelsche liederen

[p. 92]

Marsyas

Hij was geen snoever en geen ijdeltuit,
Maar daagde Apollo uit alleen omdat
Hij zich steeds ver van hem gehouden had
En in zijn stem 't verterend godsgeluid

Nooit had geduld, noch op zijn kunst'naarspad
Die streng wijzende hand, noch in zijn fluit
Dat vreemde zuchten, dat de grens beduidt
Voor wie zichzelf liefst onvermengd bezat.

Vertrouwd ook met de diepste kunst'naarskwalen,
Bestreed de god hem niet als een gevaar,
Maar trof hem slechts met zijn alziende stralen.

Toen - om zichzelf te zijn - trok hij zijn huid,
Dat goddelijk bezoedeld schandkleed, uit
En bloedde naakt en stierf als kunstenaar.